ΤΩΝ ΜΙΧΑΛΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ* ΚΑΙ ΛΕΩΝΙΔΑ ΧΑΤΖΗΛΟΪΖΟΥ**
Το συνταξιοδοτικό είναι γενικά παραδεκτό πως είναι ένα χρονίζον ζήτημα το οποίο επηρεάζει μεγάλη μερίδα συναδέλφων και αναντίλεκτα αποτελεί προτεραιότητα για τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις. Έχουν παρέλθει δέκα χρόνια από την κατάργηση του επαγγελματικού σχεδίου συντάξεων και από τότε οι νεοεισερχόμενοι υπάλληλοι βιώνουν την αβεβαιότητα, έχοντας απωλέσει τεράστιο μέρος των συνταξιοδοτικών τους ωφελημάτων. Είχαμε επισημάνει πολλάκις, πως η ένταξη των εκπαιδευτικών Δημοτικής, Προδημοτικής και Ειδικής Εκπαίδευσης που έχουν μονιμοποιηθεί/θα μονιμοποιηθούν μετά την 30η Σεπτεμβρίου 2011 στο κυβερνητικό σχέδιο συντάξεων είναι η πλέον αρμόζουσα λύση στο ζήτημα. Μια λύση η οποία αφενός κατοχυρώνει τα συνταξιοδοτικά ωφελήματα των επηρεαζόμενων και αφετέρου θέτει ένα τέλος στην ύπαρξη πολλαπλών ταχυτήτων εκπαιδευτικών εξασφαλίζοντας την ίση μεταχείριση ανάμεσα στους συναδέλφους.
Οι ενέργειες που έχουν γίνει από την ΠΟΕΔ το τελευταίο χρονικό διάστημα κινούνται προς την ορθή κατεύθυνση, της πλήρους αποκατάστασης της δικαιοσύνης και της ισονομίας. Η ΠΟΕΔ μέσα από καίριες παρεμβάσεις της έχει θέσει ενώπιων των αρμοδίων τις θέσεις της, οι οποίες αν υιοθετηθούν εξασφαλίζουν τα συνταξιοδοτικά ωφελήματα των συναδέλφων και φέρνουν μια οριστική κατάληξη σε ένα χρονίζον ζήτημα. Είναι γνωστές εξάλλου οι ιδιαιτερότητες που επηρεάζουν τους νεοεισερχόμενους εκπαιδευτικούς και αποτελούν σημαντικές παραμέτρους για την οριστική διευθέτηση του ζητήματος. Για παράδειγμα, αρκετοί συνάδελφοι εργάστηκαν ή εργάζονται για αρκετά χρόνια ως συμβασιούχοι ή αντικαταστάτες, γεγονός που επηρεάζει τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.
Τονίζουμε εμφαντικά πως οποιοδήποτε σχέδιο δεν αναγνωρίζει το σύνολο της υπηρεσίας των συναδέλφων, θα προκαλέσει αναπόφευκτα και δικαίως αντίδραση, θα συνεχίσει την ύπαρξη εκπαιδευτικών διαφορετικών ταχυτήτων σε σχέση με τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα και θα διαιωνίσει την απουσία ισονομίας και δικαιοσύνης μεταξύ τους. Ενδεχομένως επίσης να οδηγήσει σε νομικές διαμάχες.
Το γεγονός πως εδώ και τόσα χρόνια το θέμα παραμένει βαλτωμένο αφήνοντας μεγάλο αριθμό συναδέλφων ανασφάλιστους βαραίνει αποκλειστικά τον εργοδότη - κυβέρνηση. Το όποιο σχέδιο λοιπόν πρέπει να είναι τέτοιο που να καλύπτει τα χρόνια που το κράτος κωλυσιέργησε.
Καλούμε τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις να κινηθούν τάχιστα και αποφασιστικά, ώστε το θέμα να πάρει τον δρόμο της οριστικής και δίκαιης διευθέτησης. Καλούμε το Υπουργείο Οικονομικών, αλλά και την Κυβέρνηση να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και επιτέλους να δώσουν ένα τέλος στην αβεβαιότητα χιλιάδων συναδέλφων. Οφείλουν δε, να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τις ιδιαιτερότητες του κλάδου μας και να συμπεριλάβουν στην όποια πρόταση δοθεί, την αναγνώριση του συνόλου της υπηρεσίας των επηρεαζόμενων στο δημόσιο. Το θέμα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα, τόσο για τους κοινωνικούς εταίρους όσο και για την Κυβέρνηση, γι’ αυτό και πρέπει να ασκηθούν πιέσεις εκεί και όπου πρέπει, για να λυθεί πριν τη διάλυση της παρούσας Βουλής.
*Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ, Γενικός Γραμματέας Α.Κί.ΔΑ
** Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΕΔ, Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας Α.Κί.ΔΑ
ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ*
Στις 3 Δεκεμβρίου του 2018 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ όριζε ως Διεθνή Μέρα για την Εκπαίδευση την 24η Ιανουαρίου κάθε χρόνου. Με αυτή την απόφαση στόχευσε στην υπόμνηση της Εκπαίδευσης ως θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος και την ανάδειξη του κρίσιμου ρόλου της στην ανάπτυξη και την ειρήνη. Υπογράμμιζε τη σημασία της Εκπαίδευσης στη μείωση της φτώχειας και την αειφόρο ανάπτυξη, μέσα από τον γλωσσικό και αριθμητικό αλφαβητισμό των νέων και την ενδυνάμωση τους ως προσωπικότητες με διάθεση για πρωτοβουλία, γνώσεις και δεξιότητες, έτσι ώστε να κάνουν πράξη τις καινοτόμες λύσεις.
Σήμερα, 24 Ιανουαρίου 2021, στην Κύπρο θα κάναμε ένα απολογισμό (ο ΥΠΠΑΝ έκανε τον δικό του και είναι στην κρίση όλων μας) και θα καταγράφαμε τις διαπιστώσεις μας ως προς το πού βρισκόμαστε ως λαός, ως κοινωνία, ως Πολιτεία σε σχέση με την ικανότητα προσφοράς ποιοτικής εκπαίδευσης στα παιδιά μας.
Όμως: η φετινή Διεθνής Μέρα Εκπαίδευσης μας βρίσκει μας τους μαθητές μας να στερούνται τη κανονική φοίτηση στο σχολείο τους, να βιώνουν τον εγκλεισμό, μέτρο που εφαρμόζεται εδώ κι ένα χρόνο, με διάφορες μορφές, για αντιμετώπιση της πανδημίας του Covid-19.
Μίλησαν γιατροί και επιστήμονες του χώρου της υγείας για το τι επιπτώσεις ο εγκλεισμός επιφέρει στην υγεία των παιδιών και των εφήβων αλλά και των ανθρώπων γενικά.
Επιδημιολόγοι, γιατροί και αρμόδιοι ΥΠΠΑΝ και ΥπΥγ γνωρίζουν, επίσης, πολύ καλά, την εικόνα ως προς τον βαθμό συμβολής των σχολείων, κάθε βαθμίδας ξεχωριστά, στη διασπορά του ιού.
Συνεπώς από την πλευρά μου δεν το θεωρώ δόκιμο να εκφράσω επί τούτου άποψη.
Η σημερινή μου τοποθέτηση έχει να κάνει με τα όσα παρατηρώ και διαπιστώνω αλλά και τα ερωτηματικά που μου δημιουργούνται με τον εγκλεισμό και τη νέα γενιά, για την οποία κόπτονται οι ιθύνοντες και αρμόδιοι. Ιδιαίτερα σήμερα, 24 Ιανουαρίου 2021, Διεθνή Μέρα Εκπαίδευσης.
Οι φετινοί τελειόφοιτοι των λυκείων έχουν ήδη απωλέσει ένα ολόκληρο εξάμηνο από κανονική φοίτηση, περσινή και φετινή σχολική χρονιά συνυπολογιζόμενες. Το ΥΠΠΑΝ πειραματίστηκε πάνω τους με συνολική κάλυψη του Ωρολογίου Προγράμματος με εξ αποστάσεως εκπαίδευση, με το κόστος να βαραίνει αποκλειστικά τις οικογένειες και τα σχολεία να αναβαθμίζονται τεχνολογικά με ρυθμούς χελώνας. Την ίδια στιγμή στερήθηκαν την κοινωνική ζωή του σχολείου, μια τόσο σημαντική εμπειρία ζωής για την εξέλιξη του κάθε ανθρώπου.
Το ίδιο συμβαίνει με τους μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου, οι οποίοι καλούνται να επιλέξουν κατεύθυνση σε αυτό το χρονικό σημείο αφού σε δύο από τις τρεις χρονιές συμπλήρωσης των μαθησιακών προϋποθέσεων για να είναι έτοιμοι να παρακολουθήσουν τις επιλογές τους, μετείχαν σε συγκροτημένη μαθησιακή δραστηριότητα μόνο κατά 50%. Πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι από το καθημερινό ωρολόγιο πρόγραμμα που προσφέρεται διαδικτυακά παρακολουθούν μόνο το ήμισυ του.
Δύο συνεχόμενες χρονιές οι φετινοί τελειόφοιτοι του Δημοτικού στερούνται την κανονική ροή της μαθητικής ζωής τους, είτε είναι στο σχολείο, αφού εκεί μόνο μάθημα δικαιούνται να απολαμβάνουν, ούτε καν τα εργαστήρια του σχολείου τους, όπου υπάρχουν, πόσο μάλλον σχολικές εκδηλώσεις, εκδρομές, συμπληρωματικές δραστηριότητες, είτε είναι κλεισμένοι σπίτι λόγω καραντίνας.
Μπορεί ο κάθε υγιής σκεπτόμενος πολίτης να κατανοήσει και τι σήμαινε για τους φετινούς μαθητές της Α΄ Γυμνασίου εκείνος ο στόχος του ΥΠΠΑΝ, για τον οποίο γίνεται πολύ σοβαρή προσπάθεια από τους εκπαιδευτικούς για να πραγματωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, που αφορά στην ομαλή μετάβαση από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.
Τα δε παιδιά της Β΄ Δημοτικού, τα οποία βρίσκονται στο στάδιο του βασικού γλωσσικού και αριθμητικού αλφαβητισμού, φοιτούν στο σχολείο αποσπασματικά και η όλη εσωτερική διεργασία αφομοίωσής του ταλανίζεται από απανωτά πισωγυρίσματα για τα ίδια.
Κι αυτή η διετία άραγε θα παραμείνει στα όρια της διετίας; Ή θα παραταθεί; Ιδιαίτερη ανησυχία γεννά το ερώτημα, αν γίνεται κατανοητό, από αυτούς που αποφασίζουν και οι οποίοι δεν τη στερήθηκαν στα ευαίσθητα χρόνια της ανάπτυξης τους, όπου η κάθε μέρα είναι και μια ξεχωριστή, πολύτιμη εμπειρία και ψηφίδα στο «ανάγιωμα», πόση επίδραση έχει στην πορεία της ζωής τους.
Κοντά σε αυτά η Πολιτεία διά μέσου του σχολείου καθιστά τους γονείς υπεύθυνους να μετατρέψουν το σπίτι τους σε μαθησιακό περιβάλλον και τους ίδιους σε τεχνικούς η/υ και διαδικτύου. Επίσης τους ζητείται να γίνουν συντονιστές της κατ’ οίκον μαθησιακής διαδικασίας, την ώρα που οι εντολές για την κατ’ οίκον εργασία, στην κανονική φοίτηση, είναι όπως αυτή να μην επιβαρύνει τους γονείς. Απαιτείται από τους γονείς ενώ έχουν να χειριστούν τον εγκλεισμό για ολόκληρη την οικογένεια, την ίδια ώρα να τιθασεύσουν τον παιδικό κι εφηβικό αυθορμητισμό κι ενεργητικότητα και να μείνουν προσκολλημένα μπροστά από μια οθόνη.
Ερώτημα: το ΥΠΠΑΝ γνωρίζει τι γίνεται σε κάθε σπιτικό; Ποιον χρόνο μπορεί να διαθέσει ο κάθε γονιός; Τι χώρο έχουν στη διάθεσή τους τα μέλη των οικογενειών; Τι ζητούμενα και βασικές, ζωτικές προτεραιότητες απασχολούν τους γονείς (ή τον γονιό), ώστε να υπάρχει η δυνατότητα και η πνευματική και ψυχική αντοχή να υποστηρίξει τα παιδιά του; Ή μήπως υλοποιείται σε περισσότερο βάθος και εύρος η αξία «όποιος μπορεί καλώς, όποιος δεν μπορεί δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι άλλο»; Αντιλαμβάνεται ο κάθε αρμόδιος πως για δύο σχολικές χρονιές πραγματώνεται μπροστά από μια οθόνη, μέσα στους 4 τοίχους το «ο καθείς κι η μοίρα του»;
Επιπρόσθετα, η ένταση που προκαλεί ο εγκλεισμός και η αβεβαιότητα στον βιοπορισμό έρχεται να συμβάλει πολλαπλασιαστικά εκεί και όπου ήδη το κλίμα είναι διαταραγμένο. Και οι παιδική ψυχή δεν έχει, για μεγάλο διάστημα, τη διέξοδο της ασφαλούς σχολικής ζωής.
Χωρίς το θέμα να είναι δυνατό να εξαντληθεί, σημειώνεται ως εναγώνιο ερωτηματικό: τι σημαίνει για παιδιά κι έφηβους ως μοναδικό κανάλι επικοινωνίας με τους συνομίληκους τους να έχουν το κινητό και τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και η σχολική διάδραση να περιορίζεται στην παρακολούθηση, στον βαθμό που αυτό γίνεται, βέβαια, του μαθήματος μπροστά από μια οθόνη; Τι σημαίνει για την εξέλιξη τους ως προσωπικότητες; Τι σημαίνει ως προς την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης; Τι σημαίνει η απομόνωση και η κοινωνική αποστασιοποίηση σε σχέση με τους πυλώνες που η UNESCO έθεσε για την εκπαίδευση του 21ου αι γύρω στο 1999 και επιβεβαίωσε με τον πιο έντονο και σαφή τρόπο με την ανάληψη της ευθύνης να προωθήσει και να συντονίσει την πραγμάτωση των μηνυμάτων της Διεθνούς Μέρας Εκπαίδευσης, τη συνεργασία, τη δημιουργία περιβάλλοντος κοινωνικοποίησης, την ομαδικότητα και τη συνδημιουργία στον χώρο εργασίας;
Δεν ευελπιστώ ούτε προσδοκώ η παρούσα τοποθέτηση να συγκινήσει οποιονδήποτε. Πόσο μάλλον να δουν με διαφορετικό φακό τη διαχείριση της κρίσης, της οποίας τα μέτρα συντελούν στην εμβάθυνση της ανισότητας στον χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης και της περιθωριοποίησης κοινωνικά και οικονομικά αδύνατων ανθρώπων και οικογενειών.
Ένιωσα, όμως, την ανάγκη να μοιραστώ δημόσια τα όσα διαπιστώνω και για τα όσα ανησυχώ και να εκφράσω την αγωνία μου για τις συνέπειες σε κάθε νέο, ειδικά νέο, άνθρωπο περιορισμού της ελευθερίας και δικαιώματός του, μέσα μάλιστα από νομοθετήματα, να εξελιχθεί ως οντότητα για να έχει την ευκαιρία να ζήσει και να διεκδικήσει αυτό που του αναλογεί, το μέλλον του, την ίδια τη ζωή του ως πολύπλευρη προσωπικότητα, κοινωνικό ον και άνθρωπος με ευαισθησίες, συναισθήματα κι αισθήματα.
*Δάσκαλος
Πρόεδρος Α.Κί.ΔΑ.
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΧΑΤΖΗΛΟΪΖΟΥ*
Τους τελευταίους μήνες έχουμε βιώσει μια σταθερή επιδείνωση της επιδημιολογικής εικόνας της Χώρας. Το ζητούμενο ήταν ο περιορισμός των κρουσμάτων, η διαφύλαξη του Συστήματος Υγείας και η αποφυγή ενός ακόμη ολικού lockdown. Παρόλα αυτά, με απόφασή της η Κυβέρνηση ανακοίνωσε πως τα επιδημιολογικά δεδομένα ήταν τόσο ανησυχητικά, που επιβαλλόταν το κλείσιμο των σχολείων. Όλων των σχολείων; Όχι!
Η εκπαίδευση μπορεί να παρομοιαστεί με ένα κτήριο. Αυτό το κτήριο διαθέτει πολλές αίθουσες, μία για κάθε τάξη. Την ώρα που το κτήριο της εκπαίδευσης καίγεται λόγω της πανδημίας και ενώ αποφασίστηκε η εκκένωση των πλείστων αιθουσών, οι αίθουσες των Νηπιαγωγείων και των Ειδικών Σχολείων όχι μόνο έχουν παραμείνει ανοικτές, αλλά το ΥΠΠΑΝ δεν έχει δώσει ούτε και ένα «πυροσβεστήρα» σε αυτούς τους εκπαιδευτικούς για να προστατέψουν τα παιδιά και να προστατευθούν.
Το Υπουργείο Παιδείας και η Κυβέρνηση δεν έχουν δώσει καμία αιτιολόγηση ως προς αυτή την απόφαση, επιβεβαιώνοντας πως τα Νηπιαγωγεία και τα Ειδικά Σχολεία θα λειτουργήσουν απλά ως παιδοφυλακτήρια. Και ενώ όλα τα σχολεία έχει κριθεί επικίνδυνο και επιβλαβές στη Δημόσια Υγεία να λειτουργούν, στα Νηπιαγωγεία και στα Ειδικά Σχολεία δεν έχει ληφθεί ΚΑΝΕΝΑ επιπρόσθετο μέτρο για την προστασία των παιδιών και του προσωπικού.
Κάποια ενδεικτικά μέτρα που μπορούν να ληφθούν έστω και την υστάτη είναι:
- Μείωση αριθμού παιδιών ανά τάξη, έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί η τήρηση των υγειονομικών πρωτόκολλών και η διατήρηση αποστάσεων. Μπορεί να εφαρμοστεί εκ περιτροπής φοίτηση ή να αξιοποιηθούν αίθουσες γειτονικών σχολείων. Τον Σεπτέμβριο απορρίφθηκε η επιλογή της αξιοποίησης επιπρόσθετων αιθουσών επειδή δεν υπήρχαν διαθέσιμες. Τώρα ποια είναι η δικαιολογία;
- Άμεση ικανοποίηση των αναγκών των σχολείων που παραμένουν ανοικτά. Χιλιάδες μονά θρανία ακόμη δεν έχουν φτάσει στα σχολεία. Αφού κάποιες σχολικές εφορείες δεν μπορούν να ανταποκριθούν, το ελάχιστο που μπορεί να γίνει είναι να μεταφερθούν θρανία από άλλες σχολικές μονάδες και στις επόμενες βδομάδες που θα είναι κλειστά τα σχολεία να ολοκληρωθεί η προμήθεια μονών θρανίων σε όλα τα σχολεία. Παράλληλα θα πρέπει να εξοπλιστούν οι σχολικές μονάδες (και κυρίως τα Ειδικά Σχολεία) με επιπλέον υλικά καθαριότητας, αντισηπτικά, μάσκες, στολές και γάντια μιας χρήσης.
- Αύξηση του προσωπικού καθαριότητας και του γραμματειακού προσωπικού με αξιοποίηση προσωπικού από γειτονικά σχολεία που δε λειτουργούν σε κανονικούς ρυθμούς.
Η λειτουργία των Νηπιαγωγείων και των Ειδικών Σχολείων χωρίς τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας όχι μόνο δε συνάδει με τα πρόσφατα μέτρα της Κυβέρνησης αλλά δημιουργεί την εντύπωση πως το προσωπικό και οι οικογένειές τους είναι αναλώσιμοι. Έστω και την υστάτη, το ΥΠΠΑΝ πρέπει να προχωρήσει στη λήψη επιπρόσθετων μέτρων για προστασία των παιδιών, του προσωπικού και της δημόσιας υγείας.
*Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΟΕΔ
Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας Α.Κί.ΔΑ
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Α. ΠΟΛΗ*
*Μέλος ΑΚΙΔΑ
ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ*
Πολύ έγκαιρα, την εποχή της πρώτης καραντίνας πριν δέκα μήνες, είχαν καταγραφεί ποικίλα ερωτήματα και προβληματισμοί που αναφύονταν από την διεξαγωγή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Ερωτήματα καθόλα εύλογα και με δεδομένο πως ήταν εμφανές πως η Επίσημη Πλευρά δεν είχε κανένα πλάνο ή στρατηγική για να αντιμετωπίσει με επιτυχία την κρίση που είχε να διαχειριστεί[1]. Είχε επισημανθεί πως θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη η ύπαρξη υπολογιστή στο σπίτι του εκάστοτε μαθητή και η σύνδεση στο διαδίκτυο. Είχε τονιστεί εξάλλου πως ο εξοπλισμός που τα σχολεία διαθέτουν, είναι εξοπλισμός μουσειακής κατάστασης[2]. Εξοπλισμός απηρχαιωμένος, με σοβαρότατα τεχνικά προβλήματα, με προδιαγραφές που δε συμβαδίζουν με τη σύγχρονη τεχνολογία και που ουσιαστικά βρίσκεται στον αναπνευστήρα ή έχει παραδώσει πνεύμα. Τα σχολεία Δημοτικής Εκπαίδευσης στην ολότητά τους διαθέτουν εξοπλισμό σχεδόν δεκαπέντε ετών, ο οποίος θα έπρεπε να έχει αποσυρθεί και αναπληρωθεί. Η μερική αντικατάσταση που γίνεται κάθε χρόνο, σαφώς και δεν είναι αρκετή για να στηριχθούν τα σχολεία, συνεπώς επιβάλλεται η άμεση, ολική αντικατάσταση και αναβάθμισή του. Αυτό προστάζει και η σύγχρονη πολιτική αποκατάστασης εξοπλισμού στις μεγάλες επιχειρήσεις και οργανισμούς, όπου ανά τέσσερα περίπου χρόνια τον αντικαθιστούν, έχοντας ως δεδομένο πως εξοπλισμός παλαιότερος των τεσσάρων χρονών είναι αναξιόπιστος σε θέματα αναβαθμίσεων και λειτουργικότητας[3].
Πριν δέκα μήνες, παρά τις αστοχίες και τις τεράστιες αδυναμίες που παρουσίασε το ΥΠΠΑΝ, οι εκπαιδευτικοί σήκωσαν μανίκια και ουσιαστικά έκρυψαν την ανετοιμότητα της Επίσημης Πλευράς. Δεν είναι υπερβολή να αναφερθεί, πως η εξ αποστάσεως εκπαίδευση και η στήριξη των μαθητών, στηρίχθηκε αποκλειστικά στις προσπάθειες που κατέβαλαν οι εκπαιδευτικοί. Μόνοι τους βρήκαν τις λύσεις, δημιούργησαν δίκτυα επιμόρφωσης και ανταλλαγής ιδεών και υλικού, βρήκαν ψηφιακά εργαλεία προσαρμοσμένα στις ανάγκες των μαθητών τους, επικοινώνησαν με τις οικογένειες, υπερέβαλαν εαυτούς. Αξίζει να τονιστεί, πως η τηλεκπαίδευση έγινε με τον προσωπικό εξοπλισμό και μέσα των εκπαιδευτικών. Την ίδια ώρα, πολλές ήταν οι φωνές, οι παραινέσεις και οι υποδείξεις για τις ενέργειες που το ΥΠΠΑΝ όφειλε να κάνει για να είναι έτοιμο για ένα ενδεχόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας[4] [5]. Είχαν αναδειχθεί τα προβλήματα και οι ελλείψεις και είχε τονιστεί πως το ΥΠΠΑΝ όφειλε να αφήσει τα επικοινωνιακά παιχνίδια και να δώσει λύσεις!
Δέκα μήνες μετά την πρώτη καραντίνα και αφού το ΥΠΠΑΝ είχε όλο τον χρόνο στη διάθεσή του να προγραμματιστεί και να καλύψει τις εκκρεμότητες, σημειώνεται πως είμαστε στο απόλυτο μηδέν, με τα δεδομένα να μη διαφέρουν απ’ εκείνα του περασμένου Μάρτη. Όλους αυτούς τους μήνες οι εκπαιδευτικοί, συνεχίζουν να καλύπτουν μεγάλο μέρος των κενών εξοπλισμού που υπάρχουν στα σχολεία με τα δικά τους μέσα, για να μπορούν να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν στους μαθητές τους, μέσα στις αντίξοες συνθήκες που βιώνουμε. Υπογραμμίζεται πως η διεξαγωγή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης δε θα ήταν δυνατή χωρίς τη χρήση του προσωπικού ηλεκτρονικού εξοπλισμού των εκπαιδευτικών. Την ίδια ώρα δεν έχει ολοκληρωθεί η αναβάθμιση της συνδεσιμότητας και ταχύτητας του διαδικτύου στα σχολεία μας, ενώ επίσης δεν έχουν αναβαθμιστεί ψηφιακά τα σχολεία, παρά τις σχετικές εξαγγελίες. Το δε «ψηφιακό χάσμα» μεταξύ των μαθητών, συνεχίζει να υφίσταται, γεγονός που μπορεί να επιδεινώσει τις ανισότητες μεταξύ των μαθητών.
Το ΥΠΠΑΝ στην παρούσα φάση, δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Από την ερχόμενη Πέμπτη τα σχολεία καλούνται να εφαρμόσουν εξ αποστάσεως εκπαίδευση στην ολότητά τους (εκτός από την ακατανόητη εξαίρεση των νηπιαγωγείων) και δε διαθέτουν τον εξοπλισμό/υποδομή για να το πράξουν. Το ενδεχόμενο οι εκπαιδευτικοί να κληθούν να διδάξουν από τις σχολικές αίθουσες, με τον διαθέσιμο εξοπλισμό των σχολείων, φαντάζει ως ανέκδοτο. Το ΥΠΠΑΝ απέτυχε να εξοπλίσει τα σχολεία με κάμερες ή μικρόφωνα, ενώ φαίνεται απίθανο ο απηρχαιωμένος εξοπλισμός να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της πλατφόρμας που το Υπουργείο απαιτεί να χρησιμοποιηθεί. Αν φυσικά οι συσκευές καταφέρουν να ανάψουν! Τα δίκτυα ακόμα των σχολείων, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντέξουν την ταυτόχρονη σύνδεση δεκάδων συσκευών, με τις υφιστάμενες μη αναβαθμισμένες υποδομές δικτύου.
Από την άλλη, είναι ορατό το ενδεχόμενο το ΥΠΠΑΝ να προσφύγει στην εύκολη λύση, που θα το βγάλει από τη δύσκολη θέση. Να ζητήσει από τους εκπαιδευτικούς να εργαστούν από το σπίτι, με τον δικό τους εξοπλισμό, όπως έπρατταν και πράττουν εδώ και τόσους μήνες. Δεν μπορεί όμως να αγνοηθεί το γεγονός πως αρκετοί μαθητές θα είναι αποκομμένοι από το δικαίωμα στην εκπαίδευση, μιας και η Πολιτεία απέτυχε να τους παρέχει τα απαραίτητα μέσα για να συμμετέχουν. Οι συσκευές τύπου ταμπλέτας ακόμα αναμένονται…
Σε κάθε περίπτωση, είναι ξεκάθαρο πλέον, πως πλάνο σε σχέση με την τηλεκπαίδευση δεν υπήρχε και δεν υπάρχει. Σε δράσεις και έργα το ΥΠΠΑΝ έχει αποτύχει παταγωδώς. Σε λίγες μέρες τα σχολεία μπαίνουν σε ρυθμούς τηλεκπαίδευσης και το ΥΠΠΑΝ δεν κατάφερε έστω να εφοδιάσει τα σχολεία με μικρόφωνα για τις ανάγκες της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Το ανησυχητικό είναι πως ενδεχομένως οι δύο μέρες τηλεκπαίδευσης που έχουν ανακοινωθεί, τελικά να είναι πολύ περισσότερες. Προφανώς οι υποσχέσεις και οι εξαγγελίες δε θα λύσουν τα ανυπέρβλητα προβλήματα. Σαφώς επίσης, δεν μπορεί το ΥΠΠΑΝ να στηρίζεται σταθερά στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών που εδώ και καιρό το ξελασπώνουν. Τα προβλήματα δεν γίνεται να κρύβονται συνεχώς κάτω από το χαλί! Κατανοητό πως τον Μάρτη ή τον Απρίλη που πέρασε, όλοι είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι ολότελα νέο και έπρεπε να προσαρμοστούμε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Δεκτές και οι ελλείψεις και οι παραλείψεις σε στιγμές πρωτόγνωρες. Όμως σήμερα, δε χωρεί καμιά δικαιολογία. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος και τα δεδομένα είναι ακριβώς τα ίδια με τότε! Σε ένα κανονικό κράτος, θα περίμενε κανείς ένα mea culpa και άμεση προσπάθεια έστω και την υστάτη, να σωθεί ό,τι σώζεται. Δυστυχώς δεν αναμένεται κάτι τέτοιο. Θύματα αυτής της τραγικότατης κατάστασης, τα παιδιά! Τα παιδιά μας!
* Γενικός Γραμματέας Α.Κί.ΔΑ, Μέλος ΔΣ ΠΟΕΔ
[1] https://paideia-news.com/poed/2020/03/30/eks-apostaseos-%E2%80%A6-apo-tin-pragmatikotita!-30-3-20/
[2] https://paideia-news.com/poed/2020/08/17/psifiaki-texnologia-%C2%ABladia-polla-ki-apo-tiganita-tipota%C2%BB/
[3] https://www.connectingup.org/learn/articles/ict-equipment-replacement-strategy
[4] https://www.sigmalive.com/news/opinions_sigmalive/624871/texnologia-stin-protovathmia-ekpaidefsi-iggiken-i-ora
[5] https://paideia-news.com/poed/2020/08/04/promitheis-kai-oxi-epimitheis/