Μιχάλης Α. Πόλης Μέλος ΔΣ ΑΚΙΔΑ 2017-2020
Μετά το μόνιμο διορισμό, το δεύτερο μεγαλύτερο άγχος ενός δασκάλου είναι η μετάθεση. Μια δυσμενής μετάθεση σε επαρχία άλλη από τον τόπο διαμονής σημαίνει επιπλέον έξοδα για καύσιμα και φθορές, χαμένο χρόνο μέχρι δύο ώρες για το καθημερινό ταξίδι από και προς το σχολείο και καθημερινή έκθεση σε κίνδυνο δυστυχήματος στους υπεραστικούς δρόμους.
Σε παλαιότερες εποχές, όταν δεν υπήρχαν οι μονάδες μετάθεσης, οι δάσκαλοι χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: Αυτούς που είχαν « μπάρμπα στην Κορώνη» και έβγαζαν όλη τη σταδιοδρομία τους στην έδρα τους και αυτούς που δεν είχαν μέσο και τους έτρωγαν τα βουνά και τα λαγκάδια.
Με την καθιέρωση των μονάδων μετάθεσης οι αδικίες και οι αυθαιρεσίες περιορίστηκαν και οι δάσκαλοι μπορούν, με τη συσσώρευση μονάδων μετάθεσης λόγω προγενέστερων δυσμενών τοποθετήσεων, να διεκδικήσουν με αξιώσεις ευμενέστερες μεταθέσεις, εκτοπίζοντας δασκάλους με λιγότερες μονάδες.
Η κατάχρηση των ειδικών λόγων
Η αξία των μονάδων μετάθεσης δυστυχώς υπονομεύεται από την επίκληση ειδικών λόγων μη μετάθεσης από συναδέλφους που επικαλούνται λόγους υγείας, οικογενειακούς και άλλους λόγους για μη μετάθεση. Βέβαια, είναι λογικό και ανθρώπινο σε όλο το φάσμα της κοινωνίας κάποιοι συμπολίτες μας που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες να διεκδικούν ειδική μεταχείριση. Όμως το κόστος αυτής της ειδικής μεταχείρισης πρέπει να το πληρώνει όλη η κοινωνία και όχι μεμονωμένα άτομα.
Αν για παράδειγμα ένα άτομο δεν έχει πόρους διαβίωσης ούτε κάποια προσφορά για εργασία, δικαιούται να πάρει επίδομα ανεργίας ή ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Το κόστος για αυτά τα επιδόματα όμως, το πληρώνει όλη η κοινωνία με τους φόρους της και όχι μεμονωμένα άτομα. Αν όμως είμαι ένας εκπαιδευτικός με έδρα τη Λευκωσία και επικαλεστώ τεκμηριωμένα ειδικούς λόγους για να μην μετατεθώ στη Λεμεσό, το όλο οικονομικό κόστος και την ταλαιπωρία θα την υποστεί ένας μόνο συνάδελφος που θα μετατεθεί στη θέση μου στη Λεμεσό, παρόλο που έχει περισσότερες μονάδες μετάθεσης από μένα. Είναι αυτό δίκαιο;
Το διδασκαλικό επάγγελμα είναι απαιτητικό και επιτάσσει όχι μόνο να είσαι διδακτικά επαρκής, αλλά να είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις υπό αντίξοες συνθήκες μακριά από τον τόπο διαμονής σου, ακόμα και σε σχολείο άλλης επαρχίας. Αν κάποιοι επικαλούμενοι «ειδικούς λόγους» πρέπει να βρίσκονται συνεχώς στην έδρα τους, όλοι εμείς οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί που καλούμαστε να τους αναπληρώσουμε σε μακρινές μεταθέσεις πρέπει να έχουμε κάποια ειδικά αντισταθμίσματα για το επιπρόσθετο οικονομικό και ψυχολογικό κόστος που αναλαμβάνουμε. Αυτό γιατί, όπως είπαμε και προηγουμένως, το όλο κόστος χρηματοδότησης ειδικής μεταχείρισης ευπαθών ομάδων πρέπει να διαχέεται σε όλους τους φορολογούμενους και όχι σε μεμονωμένα άτομα.
Επαναφορά το επιδόματος οδοιπορικών και ενοικίου δασκάλων της υπαίθρου.
Μέχρι το 2001 οι δάσκαλοι που υπηρετούσαν στην ύπαιθρο έπαιρναν επίδομα οδοιπορικών. Το επίδομα αυτό πρέπει να επαναφερθεί και να επεκταθεί και σε εκπαιδευτικούς που τοποθετούνται μακριά από την έδρα τους επειδή αναπληρώνουν, στη συγκεκριμένη συγκυρία, άτομα που δικαιολογημένα επικαλούνται ειδικούς λόγους μη μετάθεσης. Είναι αυτονόητο ότι το επίδομα αυτό δεν θα δίνεται σε άτομα που επικαλέστηκαν σε κάποια χρονική συγκυρία, ειδικούς λόγους μη μετάθεσης.
Επιπλέον πρέπει να γίνεται αυστηρός έλεγχος σε όσους επικαλούνται ειδικούς λόγους μη μετάθεσης για να μην υπάρχει κατάχρηση του θεσμού και όταν αποδεικνύεται μια τέτοια απάτη τα άτομα που την διαπράττουν να υπόκεινται σε μακροπρόθεσμη δυσμενή μετάθεση.
Υστερόγραφο
Για λόγους δικαιοσύνης μονάδες μετάθεσης θα έπρεπε να πιστώνονται οι συμβασιούχοι και οι εκπαιδευτικοί αορίστου χρόνου. Είναι ένα αίτημα χωρίς οικονομικό κόστος, το οποίο η ΠΟΕΔ θα έπρεπε να προωθήσει.