Όσο περνούσε ο καιρός, οι [;] μας μάθαιναν να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο το [;] τους για να βρίσκουν [;] στα προβλήματά τους και να κάνουν τη ζωή τους πιο [;] και [;]. Πρόσεξαν λοιπόν ότι όταν έσπερναν, τα [;] έτρωγαν τους [;] που έριχναν οι [;] στα χωράφια τους. Σκέφτηκαν λοιπόν κάθε φορά που έσπερναν να παίρνουν ένα ξύλινο ραβδί και μ' αυτό ν' ανοίγουν τρύπες στο έδαφος και σε κάθε μια απ' αυτές να σκεπάζουν ένα σπόρο. Αυτή η [;] επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο, ώσπου τα [;] άρχισαν να μεγαλώνουν όλο και λιγότερο και να δίνουν λιγότερη [;]. Αρχικά για να λύσουν το πρόβλημα, ταξίδεψαν μακριά απ' τα σπίτια τους, έψαξαν και βρήκαν καινούρια χωράφια, που ως τότε ήταν [;] και άρχισαν να τα καλλιεργούν, ενώ τα παλιά τους χωράφια τ' άφηναν να "ξεκουραστούν" για μερικά χρόνια. Αυτή η συνήθεια ονομαζόταν [;]. Επειδή όμως αυτή η λύση που σκέφτηκαν τους ταλαιπωρούσε, έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει κι έκαναν μια μεγάλη [;]. Έφτιαξαν το άροτρο, που το λέμε και [;]. Χρησιμοποιώντας το [;] αυτό μπορούσαν πλέον να ανακατεύουν το χώμα πριν από τη σπορά και να φέρνουν στην [;] τα βαθιά στρώματα της γης που είχαν πολλές [;] και την ίδια στιγμή να θάβουν τα αγριόχορτα και τα ξερά φύλλα που σάπιζαν και γίνονταν [;] για τα χωράφια. Με την εφεύρεση αυτή μπορούσαν πια να καλλιεργούν [;] τα χωράφια τους.
Αρχικά το [;] γινόταν [;] μονάχα από τους ανθρώπους. Έπειτα όμως χρησιμοποιήθηκαν τα [;] για να σέρνουν το αλέτρι, ενώ στις μέρες μας γίνεται από τα [;] με πολύ μεγάλη ευκολία.