Ο λαός δεν θέλει φοβέρα

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

Ο ΙΤΑΛΟΣ πρωθυπουργός Μάριο Μόντι βγήκε και ανακοίνωσε στους πολίτες της χώρας του αυστηρά μέτρα περισυλλογής. Ανάμεσα σε άλλα, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 23%, κατάργηση περιφερειακών συμβουλίων, φόρο ακινήτων, αύξηση στη φορολογία σκαφών, ιδιωτικών αεροσκαφών και πολυτελών αυτοκινήτων. Κάθε οικογένεια υπολογίζεται πως θα πληρώσει στο Κράτος, σε διάστημα τριών χρόνων, πέραν των 6.000 ευρώ ως επιπλέον φορολογίες. Μαζί με την ανακοίνωση των φόρων δήλωσε πως αποποιείται του μισθού που θα έπαιρνε ως πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών. Δίπλα του, η υπουργός Κοινωνικών Παροχών δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τη φράση της μιλώντας για τις περικοπές και την παράταση των εργάσιμων χρόνων μέχρι τα 62 για τις γυναίκες και μέχρι τα 66 για τους άντρες. Δεν μπόρεσε να μην κλάψει αναλογιζόμενη τις θυσίες του κόσμου.

Στην Κύπρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει έκκληση στις συντεχνίες να επιδείξουν υπευθυνότητα και να μην προβούν σε απεργίες φοβερίζοντας για τα χειρότερα που θα έρθουν. Το ίδιο κάνει κι ο υπουργός Οικονομικών μιλώντας για τα μέτρα που αφορούν απλά και μόνο τους εργαζόμενους, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Φοβερίζουν τον κόσμο λες κι αυτός φταίει για την κατάσταση. Χωρίς ίχνος συμπάθειας ή κατανόησης των δυσκολιών και του μεγέθους της θυσίας. Την ίδια στιγμή (στην Κύπρο, όχι στην Ιταλία) δίνουν φιλοδώρημα τέσσερα εκατομμύρια σε εργοληπτική εταιρεία που παρέδωσε δρόμο ένα χρόνο πριν την ημερομηνία που προέβλεπε το συμβόλαιο, διορίζουν βοηθό αρχηγό της Αστυνομίας άτομο που αφυπηρετεί σε οκτώ μήνες, πληρώνουν 10.000 το μήνα ενοίκιο για μια λέσχη και σύνολο γύρω στα 34 εκ. για ενοίκια διαφόρων κρατικών υπηρεσιών, (ανάμεσά τους και η Επιτροπή Προστασίας Ανταγωνισμού η οποία στεγάζεται σε ολόκληρη πολυκατοικία για να φιλοξενεί δέκα περίπου υπαλλήλους), κυκλοφορεί μια λίστα με φοροφυγάδες τους οποίους δεν αγγίζει κανείς και ολοένα μιλάνε για τους έχοντες και κατέχοντες καθώς και για τον πλούτο που μοιάζουν αφηρημένες έννοιες. Για να χαϊδεύουν τα αφτιά του άλλοτε προλεταριάτου.

Στην Ιταλία τα πράγματα δεν είναι ιδανικά, αν μη τι άλλο όμως γίνεται μια κάποια κίνηση που χρυσώνει το χάπι. Εμάς μας μαστιγώνουν να πάρουμε το χάπι.

«Φιλελεύθερος» 07/12/2011 σελ 2